Λουκία Αλαβάνου
Η Λουκία Αλαβάνου, τολμηρή, με χιούμορ και ευρηματικότητα συχνά προσεγγίζει διάφορες ιδιαίτερες πλευρές της γυναικείας θηλυκότητας. Σε αυτή την έκθεση δημιουργεί μια νέα βιντεοεγκατάσταση με τίτλο «Το πηγάδι των ευχών». Πρόκειται για μια εικαστική μεταφορά από το πρώτο animation του Disney « Η Χιονάτη και οι 7 νάνοι». Η επανάληψη του τραγουδιού της Χιονάτης «Εύχομαι γι’ αυτόν που αγαπώ να έρθει εδώ», από τη σκηνή του «πηγαδιού των ευχών», ηχεί ως εμμονή, ενώ η προσθήκη της πραγματικής φιγούρας του πρίγκιπα στο χώρο μπροστά από την προβολή, σα σκιά, μεταλλάσσει την επεξεργασμένη εικόνα, μεταβάλλοντας τα αρχικά της νοήματα.
Επιμέλεια: Λίνα Τσίκουτα
Νίκος Αλεξίου
Ο καλλιτέχνης Νίκος Αλεξίου θα παρουσιάσει την Συλλογή του από έργα σύγχρονων εικαστικών καλλιτεχνών. Η ματιά ενός καλλιτέχνη προς τους άλλους καλλιτέχνες της εποχής του και η δημιουργία μιας ενδιαφέρουσας συλλογής από ένα εικαστικό δημιουργό που ανατρέπει τις κυρίαρχες αντιλήψεις για τη δημιουργία μιας συλλογής. «Οι συλλογές είναι η απάντηση του ανθρώπου της πράξης στις απορίες του θεωρητικού» Walter Benjamin.
Επιμέλεια: Νίκος Αλεξίου
Νίκος Αλεξίου
Δωμάτιο ξενοδοχείου: ο χώρος εφήμερης διαμονής γίνεται χώρος διαμονής ενός εφήμερου έργου. Σχόλιο πάνω στη χειρονομία, στην ύλη, στο βάρος και την ελαφρότητα, στα σωματικά υγρά που σηματοδοτούν τις φευγαλέες στιγμές της ηδονής και της οδύνης. Πιστός στις εμμονές του στο εύθραυστο, στο εφήμερο, στο έργο που προκύπτει από τη χειρονομία, τη γραμμή, το ελάχιστο, ο Nίκος Aλεξίου διαμορφώνει το δωμάτιο κρεμώντας πάνω από το κρεβάτι μεγάλα κομμάτια χαρτοπολτού – αυτά ακριβώς από τα οποία παράγεται το χαρτί υγείας. Oι συμπαραδηλώσεις είναι πολλές…
Επιμέλεια:Xριστιάνα Γαλανοπούλου
Ευγενία Αποστόλου
Η επιθυμία που απορρέει από τη συγκεκριμένη πρόταση, είναι, να δούμε αν και κατά πόσο μεταβάλλεται ο χώρος ενός δωματίου ξενοδοχείου με τη παρουσία της ζωγραφικής. Αναστρέφουμε δηλαδή τους όρους μιας εγκατάστασης που μεταλλάσσει το χώρο δραστικά, τον κάνει πιθανώς μη αναγνωρίσιμο και μένουμε στην όποια παρέμβαση αντέχει να κάνει ένα επιτοίχειο έργο. Νοσταλγώντας την υπόγεια αφηγηματική δύναμη της ζωγραφικής που μοιάζει αφηρημένη στην επιφανειακή πρώτη ανάγνωση, παρακολουθούμε τη δράση του έργου της Ευγενίας Αποστόλου «Κομμένη Καρδιά» σε ένα δωμάτιο του Ξενοδοχείου Imperial. Η λέξη Imperial παραπέμπει στη ζωγραφική. Η πλατεία Καραϊσκάκη, πάλι στην ιστορία της πόλης στο πρώην εμπορικό της κέντρο αλλά και στη σύγχρονη εκδοχή της, στους μετανάστες και το πλήθος των ετερόκλητων ανθρώπων που τη διασχίζουν. Το δίπτυχο της Αποστόλου είναι κόκκινο, δραματικό και φτάνει από τις εικόνες της τηλεόρασης όπως τις αναμεταδίδουν οι οπερατέρ από τα σύγχρονα τοπία του θανάτου και όπως τις βιώνουμε εμείς, συμπληρωμένες από προσωπικές εμπειρίες και αγωνίες. Είναι μια επιλογή, να μιλάμε ψιθυριστά, σιωπηλά για το αίμα και το αίσθημα που προκαλεί, μέσα από της αξίες της ζωγραφικής.
Επιμέλεια: Μαρία Μαραγκού
Hans Op de Beeck / SKALL
Στο έργο του ο Hans Op de Beeck δημιουργεί με σχέδια και μοντέλα σκηνογραφικούς χώρους ενώ καλεί τον θεατή να πάρει μέρος σε «ανοίκεια» και ψυχολογικά φορτισμένα σενάρια. Οι βαθύτερες έννοιες που διατρέχουν το έργο αναφέρονται στη μοναχική και ατελείωτη αναζήτηση του δημιουργικού ατόμου για το ύστατο έργο τέχνης που πιστεύει ότι έχει τη δύναμη να μετουσιώνει την ίδια τη ζωή.
Τα οργιώδη, ροκοκό, έθνικ ή σχεδόν τελετουργικά κατασκευάσματα του SKALL αναφέρονται με τελείως διαφορετικό τρόπο στο ίδιο θέμα. Προβάλλοντας το kitsch ή το ωραίο ως ανθρωπολογική παράμετρο τα αντικείμενα του SKALL αναπτύσσουν με τους μουσειακούς τρόπους παρουσίασης στους οποίους παραπέμπουν το ερωτηματικό για το ποιες επιλογές συνιστούν το περιβάλλον αισθητικής εμπειρίας.
Επιμέλεια: Σωτήρης Μπαχτσετζής
Εύα Βρετζάκη & Poka-Yio
Άμεση απάντηση στον «μύθο» της «ανευθυνότητας» του καλλιτέχνη, η Εύα Βρετζάκη και ο Poka-Yio δρουν σαν άλλοι Bonnie Parker και Clyde Barrow, ληστές, αναρχικοί, εικονοκλάστες, συλούν ακόμη και τα πρόσφατα εικαστικά πρότυπα με σκοπό να δώσουν μια πολιτική απάντηση σε καυτά σημερινά ζητήματα όπως τον πόλεμο στο Ιράκ. Τα τηλεοπτικά συνεργεία έχουν έρθει, η δράση αρχίζει, η συνέχεια επί της οθόνης σας στις ειδήσεις των 8!
Επιμέλεια: Χριστόφορος Μαρίνος
Δημήτρης Ζουρούδης
Ο Δημήτρης Ζουρούδης τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργήσει ένα εικαστικό ημερολόγιο-παζλ όπου καταγράφει τον κόσμο και τους ανθρώπους του αντιμέτωπους με την ιστορία και τα φαντάσματά της.
Στην έκθεση Visions προσεγγίζει ένα ακόμη γεγονός, με τη χαρακτηριστική του ευαισθησία και πρόκληση. Η ανταπόκριση του στα πρόσφατα γεγονότα στο Μπεσλάν της Βόρειας Οσετίας, στη Ρωσία, αποτυπώνεται στις νέες του εικόνες- εικόνες από το ρώσικο αλφαβητάρι που (μετά τον Τσε, τον Ιωάννη το Βαπτιστή και την Μαρία την Αιγυπτία) παρελαύνουν μπροστά μας και μας φέρνουν αντιμέτωπους αυτή τη φορά με τον εφιάλτη μιας πραγματικότητας, όπου τα όρια μεταξύ θύτη και θύματος μπερδεύονται. Ποιος τελικά αγαπάει το πλησίον του ως εαυτόν;
Επιμέλεια: Άννα Ενεπεκίδη
Δώρα Kορωναίου
“Οι ψηφιακές φωτογραφίες της σειράς ‘είναι τόσο ήσυχα’ της Δώρας Κορωναίου (2004) ξεκίνησαν ως αυτόνομες οικιακές συνθέσεις. Χωρίς να συγκροτούν ιστορία με εικόνες, φαίνεται να υπονοούν ένα ευρύτερο αφήγημα ως εικονογράφηση παιδικής επιστημονικής φαντασίας ή ως δυστοπική φωτογράφηση μόδας.”
Επιμέλεια: Λία Γυιόκα
Φάνος Kυριάκου
Ο Φάνος Kυριάκου είναι ένας νέος καλλιτέχνης που η δουλειά του παραπέμπει σε αρχαϊκούς, σχεδόν προμηθεϊκούς, τρόπους δημιουργίας. Το Midget-Factory είναι ένας μικροσκοπικός χώρος, χωμένος στην καρδιά της πόλης δίπλα από κακόφημα κόκκινα δωμάτια. Tο φωτοκύτταρο, που ενεργοποιείται από τον περαστικό, αποκαλύπτει ένα διαφορετικό οίκο ανοχής που προκαλεί σε μια άλλου είδους -και δωρεάν- απόλαυση. Mέσα βρίσκεται το “Horse Leg Kit” ένας μηχανισμός που παραπέμπει σε καλπασμό αλόγου. Η μηχανή αυτή μοιάζει να κατασκευάστηκε σε ένα σκοτεινό δάσος του παραμυθιού από αφοσιωμένα μικροσκοπικά ξωτικά για μια άλλη γενιά ανθρώπων που ζουν σ’ ένα περίεργο παράλληλο σύμπαν. Μια φυλή που δημιουργήθηκε από τα όνειρα, τις ελπίδες και τις αποτυχίες μας. Tις φαντασιώσεις και τις προσδοκίες μας. Τις νίκες και τις καταστροφές μας. Είναι σ’ αυτή τη φυλή που αφιερώνεται το “Prototype model of a new breed of sprinters”. Ένα μνημείο για τους μελλοντικούς υπεραθλητές με πόδια από οπλές αλόγου και ένα αποτέλεσμα βιομηχανικού design των σκοτεινών μας όψεων.
Επιμέλεια: Γιάννης Τουμαζής
Χριστίνα Μήτρεντσε
Το ενδιαφέρον της Χριστίνας Μήτρεντσε εστιάζεται στην αναπαράσταση της φύσης μέσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες, μέσα και τεχνοτροπικές επιλογές. Επίκεντρο του έργου της είναι ο κόσμος, το σύμπαν και οι νόμοι που το συνέχουν. Με απροσδόκητες αντιστροφές το αφηρημένο και το συγκεκριμένο, το διαρκές και το εφήμερο συμπλέκονται και παράγουν έναν σύγχρονο προβληματισμό.
Επιμέλεια: Θούλη Μισιρλόγλου
Μάρω Μιχαλακάκου / Μαρία Λοϊζίδου
Η Μάρω Μιχαλακάκου κρεμάει από το ταβάνι ένα κόκκινο βελούδινο ύφασμα με το οποίο καλύπτει το κρεβάτι του δωματίου του ξενοδοχείου. Πάνω στο βελούδο έχει σχεδιάσει τρία χέρια αφαιρώντας, ξύνοντας το πέλος του υφάσματος. Ο τεντωμένος δείκτης του ενός χεριού μοιάζει σαν να σκοπεύει τα άλλα δυο χέρια τα οποία φαίνονται να αναπαύονται . Η “Δυαδική ηδονή” πραγματεύεται σχέσεις δυνάμεων .
Η Μαρία Λοϊζίδου συμμετέχει στην έκθεση με το έργο “Δίδυμοι η ο αδελφικός εχθρός” (2000) από τη σειρά “Τραύμα”. Πρόκειται για μια σιαμαία, ακέφαλη λευκή φιγούρα όπου στο σημείο της ένωσής των δύο μορφών έχει κεντήσει ένα πιστόλι. Αυτές οι μορφές που έχουν τη μορφή ενός ταξιδιωτικού σάκου βρίσκουν την οικεία βάση τους πάνω στο κάθισμα όπου τοποθετούμε τις βαλίτσες μας στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Οι φιγούρες έχουν την αμορφία ενός μπόγου μέσα στον οποίο κουβαλάμε ό,τι πολύτιμο έχουμε και αντανακλούν τη κατάσταση του μετανάστη, του άστεγου ανθρώπου. Το έργο αναφέρεται στη δυαδικότητα των σχέσεων, στην αναπηρία, στη διαδικασία του κεντήματος που ενώνει ενώ από την άλλη μεριά το πιστόλι στοχεύει στο χωρισμό.
Επιμέλεια: Χριστίνα Πετρηνού
Κουαρτέτο – Δωμάτιο 336
Η Θεατρολόγος Δηώ Καγγελάρη επιμελείται το έργο Κουαρτέτο – Δωμάτιο 336, μια εικαστική – ηχητική παρέμβαση βασισμένη στο θεατρικό κείμενο του Χάϊνερ Μύλλερ (Κουαρτέτο).
Συμμετέχουν με ηχογραφημένα αποσπάσματα δύο σημαντικοί Έλληνες ηθοποιοί, με αλφαβητική σειρά, ο Λευτέρης Βογιατζής και η Ρένη Πιττακή σε μια σκηνογραφική εγκατάσταση, που δημιουργεί η Σκηνογράφος Εύα Μανιδάκη.
«Αναζητώντας τα ίχνη της Μερτέϊγ και του Βαλμόν σε ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων, στο Μεταξουργείο»
Επιμέλεια: Δηώ Καγγελάρη
Μαρία Μιτζάλη
Η Μαρία Μιτζάλη ασχολείται με την φωτογραφία ως φορέα της συλλεκτικής μνήμης. Δηλαδή ένα σύστημα συλλογής τυχαίων κομματιών του «κόσμου των ματιών», ενός κόσμου που ασχολείται κυρίως με τη σχέση πραγματικότητας και ψευδαισθήσεων χωρίς να προσπαθεί να αποτυπώσει την αντικειμενική πραγματικότητα. Στην έκθεση Visions θα παρουσιάσει την σειρά φωτογραφιών Πισίνες.
Επιμέλεια: Ιζαμπέλλα Κόβα
Αντώνης Παναγόπουλος
Ο Αντώνης Παναγόπουλος με αποσπάσματα από το έργο του ΓΑΙΑ ΜΝΗΜΗΣ – ESPACE DE MEMOIRE ενδύει με λέξεις, φθόγγους και χρώματα τόσο το χώρο του δωματίου του ξενοδοχείου, όσο και τη σκέψη του θεατή.
Το δωμάτιο οριοθετείται όχι μόνο ως καταφύγιο για τον ταξιδευτή που χαίρεται, ξεκουράζεται, απομονώνεται, σκέφτεται ή ερωτεύεται, αλλά και ως αφορμή για να δοθούν φόρμες σε ότι εμπεριέχεται στο χωρόχρονο της Μνήμης.
Λέξεις όπως: ο χρόνος, η μνήμη ,η προσπάθεια, η ανθρώπινη μνήμη σε διαφορετικές γλώσσες αναγνωρίσιμες ή μη, ζωντανές ή νεκρές (ιερογλυφική, αραβική, αρμενική, θιβετιανική κ.α) διατρέχουν το χώρο του δωματίου, ενώ ταυτόχρονα η μουσική υποστηρίζει τη μετάβαση από το σταθερό στο υπερβατικό, και από το σύγχρονο στο διαχρονικό.
Επιμέλεια: Ειρήνη Σαββανή
ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΜΝΗΜΗΣ/ THE BEAUTY SERIES
Η αναζήτηση του τρόπου με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο ή τοποθετούμε τον εαυτό μας μέσα σ’ αυτόν απασχολεί την χορογράφο Αποστολία Παπαδαμάκη στην περφόρμανς ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΜΝΗΜΗΣ. Ανθρώπινα γυμνά σώματα αντικαθιστούν την ταπετσαρία του δωματίου 761, υπερεκθέτωντας την εικόνα τους και συγχρόνως την αναντιστοιχία ανάμεσα στην προβαλλόμενη εικόνα και το περιεχόμενο, δηλαδή την ταυτότητα του καθενός. Ο κάθε περφόρμερ υποβάλλεται στη διαδικασία της ταύτισης και της διαφοροποίησης, εκτεθειμένος στο σύνολο των υπολοίπων, αλλά και στο μεγαλύτερο σύνολο των θεατών, μέσα από επαναληπτικές λειτουργικές δράσεις, που καθίστανται συν το χρόνο καθοριστικές μέσα από τη διαδικασία της οργάνωσης, της υπερβολικής παρουσίας, της λειτουργίας, της προσωπικής μνήμης.
Επιμέλεια: Αποστολία Παπαδαμάκη
Άγγελος Παπαδημητρίου
O πολύπλευρος καλλιτέχνης (εικαστικός, ηθοποιός, τραγουδιστής) Άγγελος Παπαδημητρίου, παρουσιάζει το πολυώροφο έργο: Νέοι καλλιτέχνες οδεύουν ντουγρού στο ρετιρέ της διασημότητας.
Ο καλλιτέχνης επιβραβεύει στο έργο του τον νικητή με μια πορσελάνινη Ωραία Ελένη που τον περιμένει χαμογελώντας, επιδεικνύοντας ανενδοίαστα το μικρό της ψεγάδι!
Επιμέλεια: Νίκος Χαραλαμπίδης
Λία Πέτρου
Βασιζόμενη στην πιο πρόδηλη ικανότητα του μέσου της, τη διάσωση της στιγμής από την κατά τ΄άλλα εφήμερη μοίρα της, η Λία Πέτρου επιχειρεί την αποδόμηση της απόλυτης έννοιας των αριθμών, αλλά και την αναδόμησή τους στην, πιο γεωγραφικά συγκεκριμένη, σημειωτική του σώματος. Μέσα από την καταγραφή κι αρχειοθέτηση του χρόνου ξεκινά μία διαδικασία εξερεύνησης της γλώσσας και της εικόνας, δύο κατασκευασμένων δηλαδή πραγματικοτήτων όσο και η ίδια η σύμβαση της χρονομέτρησης. Απομονώνοντας τη χειρονομία από το λόγο και το κείμενο, η Πέτρου καταγράφει ένα πείραμα ταυτόχρονης μετάφρασης, ή, κατά τον Έκο, πολιτισμικής (δι)ερμηνείας, ενώ η έλλειψη πλοκής μάλλον ευνοεί την ανάδειξη μιας εγγενούς θεατρικότητας.
Επιμέλεια: Ειρήνη Γερογιάννη
Neriman Polat
H Καλλιτέχνης Neriman Polat (Τουρκία) θα παρουσιάσει μια εγκατάσταση φωτογραφιών από δικές της performance με τίτλο “ the sphinx will devour you” ( Η Σφίγγα θα σε καταβροχθίσει ).
Επιμέλεια: Beral Madra
RADAR ( Γιώργος Γυπαράκης, Κώστας Ιωαννίδης, Αλέξανδρος Ψυχούλης)
ενάντια στο παράσιτο interiezione
To ποίημα Αι Λέξεις του Ανδρέα Εμπειρίκου επιδέχεται μια ανεπίδεκτη μετάφραση από το πρόγραμμα αυτόματης μετάφρασης systran. Δράστες είναι οι Radar οι οποίοι εισήγαγαν το ποίημα στο systran και το υπέβαλαν σε διαδοχικές μεταφράσεις. Το αποτέλεσμα είναι ένα δημιούργημα μιας αυτόματης γραφής η οποία προκαλεί μία ολική παρερμηνεία. Από το τελικό μεταφρασμένο ποίημα, οι καλλιτέχνες διάλεξαν προτάσεις κλειδιά και δημιούργησαν ένα νέο ποίημα το οποίο είναι εντελώς διαφορετικό σε νόημα από το πρωτότυπο, ο τίτλος του οποίου είναι Ο εμπειρικός Ανδρέας, ενάντια στο παράσιτο interiezione.
Οι Radar σχεδιάζουν διαφορετικές εκδοχές «μετάφρασης» περιστρέφοντας τον εικαστικό τους διάλογο γύρω από την έννοια της μετάφρασης και της μεταγλώττισης αγγίζοντας έτσι το πρόβλημα της πολιτιστικής μετάφρασης.
Επιμέλεια: Δάφνη Βιτάλη
Γιώργος Σαπουντζής
Σε δύσκολες κι άχαρες εποχές όπου η αβεβαιότητα. ο φόβος κι η μιζέρια μοιάζουν να απορροφούν από τους νεότερους, όποια καλλιτεχνική προσωπικότητα δεν παραδίδεται ανεπιστρεπτί στις φρούδες ανταύγειες ενός νεόπλουτου, αμόρφωτου και αδίστακτου lifestyle, είναι σπάνιο να συναντήσει κανείς εκφράσεις μιας αυθόρμητης κι ειλικρινούς πνευματικής και καλλιτεχνικής γενναιοδωρίας που να μη μοιάζει αφελής. Ο Σαπουντζής με τρόπο αναπάντεχο, σχεδόν σαν από σύμπτωση, σε τόνους χαμηλούς κι απλούς, μ’ακόπιαστο χαμόγελο και παράτολμες προκλήσεις των δυνάμεών του, με ακρίβεια μαθηματική στη χρήση της λιτότητας και θεληματική άρνηση κάθε περιττολογίας, με πνευματική τόλμη κι αθυρόστομη ακριβολογία. καταφέρνει να εκφράσει τη γενναιοδωρία αυτή σα την αναπόφευκτη γνώση που κρύβει ως μάθημα ζωής κάθε θεμελιακή αξίωση της τέχνης.
Επιμέλεια: Ντένης Ζαχαρόπουλος
Αγγελική Σιάμου / Άγγελος Σκούρτης
Η Αγγελική Σιάμου επέλεξε εδώ και πολλά χρόνια να μετεωρίζεται με συνέπεια στο σημείο συνάντησης του εικαστικού ορθολογισμού και της ελεγχόμενης χειρονομίας με την ποιητική της περιπλάνησης σε μέγιστες κοσμολογικές αντιλήψεις.
Το έργο του Άγγελου Σκούρτη, οργανώνεται σε φυγόκεντρους κύκλους και χαρακτηρίζεται από το στοιχείο της κριτικής ανάλυσης. Ο καλλιτέχνης εστιάζει το έργο του εκεί που η τέχνη διαλέγεται με την κοινωνία ή ανατρέχει στα δομές και τη συνθήκη της τέχνης στην μετα-νεωτερική εποχή, πολύ πιο έγκαιρα από πολλούς άλλους καλλιτέχνες στην Ελλάδα.
Επιμέλεια: Χάρης Σαββόπουλος
Γιάννης Σκαλτσάς
Ίσως σήμερα βρισκόμαστε στο αποκορύφωμα του μοντέλου του «καλλιτέχνη ως εθνογράφου», μιας καλλιτεχνικής πρακτικής που διαμορφώνεται στις αρχές της δεκαετία του ’90. Ο καλλιτέχνης-εθνογράφος μεταφέρει την πολιτική δραστηριότητά του στο πεδίο του «μετα-αποικιακού άλλου», στην εξωτική-«πρωτόγονη» κοινότητα. Ο «άλλος» καθίσταται «διαυγής» και η ετερότητά του περιορίζεται στο πολιτισμικό επίπεδο. Ο Γιάννης Σκαλτσάς ακολουθεί τον αντίθετο δρόμο και στο τέρμα του ανακαλύπτει έναν εφιάλτη. Ο σημερινός Έλληνας παύει να «τριγυρίζει» τα σύμβολα που ηγεμονεύουν την πολιτιστική του «ταυτότητα». Αντίθετα, τα σύμβολα αυτά «αυτονομούνται» και τριγυρίζουν απειλητικά τον ίδιο, τον εθνογράφο, τον τουρίστα, τον περιηγητή. Ο Σκαλτσάς στοιχειοθετεί μια τραυματική συνάντηση με το «Πραγματικό», μια συνάντηση με την μη εξιδανικευμένη, μη συμβολοποιημένη πλευρά του πολιτισμικού παρόντος. Εδώ, το πολιτισμικό «ιδεώδες» μετατρέπεται σε μια άμορφη μάζα (blob) σαν να ξεπήδησε μέσα από κάποια b-movie.
Επιμέλεια: Κωστής Σταφυλάκης.
Μάριος Σπηλιόπουλος
Ο Μάριος Σπηλιόπουλος δημιουργεί ένα χώρο στον οποίο ενυπάρχει η ιδέα της αμφισβήτησης θεσμών και σύγχρονων επίπλαστων αναγκών. Ο καλλιτέχνης σε ρόλο υπονομευτικό, μέσα σε ατμόσφαιρα απειλής και περιορισμού της ανθρώπινης ελευθερίας, καταγράφει διαρκώς μικρά καθημερινά εγκλήματα και σχεδιάζει σενάρια διαφυγής από την εφιαλτική πραγματικότητα.
Το απρόσωπο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου εκλαμβάνεται σαν ο ενδιάμεσος σταθμός στο προσωπικό ταξίδι του καλλιτέχνη, και μετουσιώνεται ως hortus-conclusus/ ιερός τόπος αυτοσυγκέντρωσης, ανασύνταξης δυνάμεων και κατάστρωσης σχεδίου αντιμετώπισης κάθε εξωτερικού εξαναγκασμού και πάσης φύσεως εξουσίας. Ο καλλιτέχνης καταφέρει να δραπετεύσει, μόνο για να εμφανιστεί αργότερα και να ξεγυμνώσει τις σύγχρονες σειρήνες με ακόμη περισσότερα σκαριφήματα, που δίνουν τη χαριστική βολή στον εφησυχασμό και στην απάθεια.
Επιμέλεια: Φαίη Τζανετουλάκου
SYNTAX ERROR? ( Bruno Brege / STMC / Μαρίνα Γιώτη )
Η ακουστική εγκατάσταση Breathing Walls, αντιµετωπίζει το δωµάτιο ενός ξενοδοχείου ως έναν ζωντανό οργανισµό που «εισπνέει» και «εκπνέει» ήχους, από το παρελθόν και το παρόν, µέσω των τοίχων του. Ο επισκέπτης του δωµατίου, µε τη χρήση ενός στηθοσκοπίου που ακουµπά στις επιφάνειες των τοίχων, µπορεί να γίνει μάρτυρας και συµµετέχων στη συγκεκριµένη διεργασία.
(Οι τοίχοι έχουν στόµα)
Οι τοίχοι του συγκεκριµένου δωµατίου, έχουν τη δυνατότητα να απορροφούν στο εσωτερικό τους ψήγµατα ήχων από τις οµιλίες και τις δραστηριότητες των κατά καιρούς –προσωρινών- κατοίκων του δωµατίου. Οι ήχοι αυτοί, που έχουν εγκλωβιστεί στο εσωτερικό των τοίχων, είναι προσπελάσιµοι µόνο µέσα από την προσπάθεια του επισκέπτη και τη διάθεση να τους ανακαλύψει. Έχοντας στην κατοχή του µια ακουστική συσκευή, το στηθοσκόπιο, ο επισκέπτης µπορεί να αφουγκραστεί τον τοίχο και να ακούσει αυτά που κρύβει. Γίνεται έτσι ένας εν δυνάµει ωτακουστής, που καλείται, αν έχει την απαιτούµενη περιέργεια, να εισαχθεί στο παρελθόν, στην ηχητική µνήµη του δωµατίου.
(Οι τοίχοι έχουν αυτιά)
Ταυτόχρονα γίνεται και µάρτυρας ενός άλλου φαινοµένου, της σε πραγµατικό χρόνο ακουστικής ανακύκλωσης της δικής του δραστηριότητας στο χώρο, η οποία ηχογραφείται και αναπαράγεται µέσω ηχείων στο δωµάτιο, δηµιουργώντας έναν ήχο περιβάλλοντος.
Επιμέλεια: Μαρία Ρούσσου
Θανάσης Τότσικας
Ο Συλλέκτης Λεωνίδας Μπέλτσιος θα παρουσιάσει τον εικαστικό καλλιτέχνη Θανάση Τότσικα.
« Όταν πριν από αρκετά χρόνια γνώρισα τον Θανάση Τότσικα άρχισα να αντιλαμβάνομαι τη σύγχρονη τέχνη με έναν άλλο τρόπο, με διαφορετική ματιά. Από τότε που ο σημαντικός καλλιτέχνης με τιμά με τη φιλία του ζήσαμε μαζί πολλές συγκινήσεις. Προσέγγισα τον Τότσικα μέσα από το έργο του που είναι ταυτόσημο αλλά και απόλυτα συνεπές με την ίδια τη ζωή του. Ένα καλλιτέχνη έντιμο, χωρίς συμβιβασμούς, με βαθιά γνώση της τέχνης, αλλά κυρίως με την ανθρωπιά του πραγματικού δημιουργού.»
Επιμέλεια: Λεωνίδας Μπέλτσιος
Κατερίνα Τσεκούρα
Η Κατερίνα Τσεκούρα παρουσιάζει μια εγκατάσταση, ένα τεχνητό πάρκο: «Διατηρώ σε συμβολικά συστήματα ένα χάρτη της χαμένης πραγματικότητας, έναν κινητό χάρτη, διακυμαινόμενο αλλά αληθινό, που περιέχονται οι πιο λεπτές αποχρώσεις της σκέψης και προεκτείνονται σ’ ένα πνευματικό και συγκινησιακό επίπεδο. Η κατασκευή αυτού του κήπου-πάρκου λειτουργεί σαν συνείδηση απέναντι στο δάσος του ασυνείδητου »
Επιμέλεια: Γιώργος Ακριβός
Πάρις Χαβιάρας
Το έργο «Διατηρείστε το κενό ορατό» με το εσωτερικό σφάλμα στον τίτλο του –το κενό, θεωρούμενο ως αόρατο ζητείται να διατηρηθεί ορατό- δημιουργείται σε 3 μέρη: μια εφήμερη εγκατάσταση χιλιάδων χαρτιών που σκορπίζονται σαν χαλί στο πάτωμα και αναγράφουν την φράση του τίτλου, μια επίπεδη κατασκευή, assemblage που παίρνει την παιχνιδιάρικη ονομασία του «δορυφόρου-καθεδρικού» και ένα τρίτο επιτοίχιο έργο, πάτσγουορκ υλικών, τεχνικών και θεμάτων κατά τη συνήθη πρακτική του ζωγράφου.
Ο Πάρις Χαβιάρας συνεχίζει στο περιβάλλον /εγκατάσταση του ξενοδοχειακού δωματίου την ίδια δουλειά του καλλιτέχνη-συλλέκτη που εκθέτει επί 1,5 δεκαετία: το έργο αρχείο που συναπαρτίζεται από συναρμογές και σημειώσεις, ready mades από προσωπικές συλλογές και ιδιοκατασκευές, έργο πληθωριστικό εν είδει οπτικού ημερολογίου σε non finito διαδικασία.
Επιμέλεια: Γιώτα Κωνσταντάτου
Νίκος Χαραλαμπίδης
Με έντονη την πεποίθηση της πολιτικότητας του χώρου, ο Νίκος Χαραλαμπίδης συντάσσει σχεδόν ακτιβιστικές συνθήκες, ως ειρωνική ανταπόκριση σε αυτοβιογραφικά αποκυήματα.
Εγκαθιστώντας συχνά στοιχεία της ιδιωτικής του κατοικίας στο δημόσιο περιβάλλον της έκθεσης, συνιστά γενναιοδωρία προς τον θεατή αλλά και διάθεση καυτηριασμού ενός ιδιωτικού χώρου, διαβρωμένου από τον εκ-τοπισμό, την εξουδετέρωση της ‘οικίας’ και την σχεδόν νομαδική αναζήτηση τόπου.
Στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, ο Χαραλαμπίδης εκμεταλλεύεται τον κατ’ εξοχήν χώρο σύγκρουσης του ιδιωτικού με το δημόσιο, εισάγοντας το σπίτι-πλακάτ.
Το ιδιότυπο αυτό σπίτι διαμαρτυρίας, που αποτελεί αντίγραφο του διαμερίσματος του καλλιτέχνη, θεμελιώνεται ασύμβατα στο ‘μη-τόπο’ του δωματίου και ανεγείρεται εύθραυστα από τα λευκά σεντόνια του κρεβατιού. Σχολιάζοντας ίσως τον φουνκτιοναλισμό του αρχιτεκτονικού μοντερνισμού, στο τέλος της έκθεσης το σπίτι-πλακάτ θα περιφερθεί από εθελοντές στους δρόμους γύρω από το ξενοδοχείο, παροτρύνοντας δυναμικά σε ένα γύρο διαμαρτυρίας.
Επιμέλεια: Σοφία Καραμάνη
Πάνος Χαραλάμπους
Mε το έργο του “Radio Balkan”, o Πάνος Χαραλάμπους εξερευνά το θέμα της πολυπολιτισμικότητας στο χώρο των Βαλκανίων υπό την οπτική μιας ενωτικής ανθρώπινης συνύπαρξης και δημιουργικής αλληλεπίδρασης, σε αντίθεση με την πραγματικότητα των πολέμων, των διχασμών ή των διεκδικήσεων. Μια οπτικοακουστική εμπειρία υπονοεί έναν χώρο ιστορίας και δημοκρατίας χωρίς σύνορα και μέσα από μια πανδαισία ψυχαγωγίας και γλεντιού πολυφωνικού τύπου, η ιστορική περιοχή των Βαλκανίων μεταμορφώνεται εναλλακτικά σε χώρο κοινών ανθρώπινων συναισθημάτων, αναγκών, προσδοκιών αλλά και συλλογικής ιστορικής μνήμης.
Επιμέλεια: Εμμανουέλα Τρέπα
Σάββας Χριστοδουλίδης
‘My precious..’
Μελέτη, στην αποκαθήλωση του ‘πολύτιμου’ και την καθήλωσή του σε νέες θέσεις, που ακυρώνουν την χρηστική λειτουργία του και ανατρέπουν την αισθητική αξιολόγησή του, είναι η νέα δουλειά του Σάββα Χριστοδουλίδη. Ευτελή υλικά, δαντέλες και βέργες από χαρτόνι, οριοθετούν τον βαρύτιμο πολυέλαιο του περασμένου αιώνα και ανασυνθέτουν την ‘αύρα’ της μοναδικότητάς του με νέους όρους. Όπως το περίφημο δαχτυλίδι στο έργο του Τόλκιεν γινόταν το ακαταμάχητο ‘my precious’ περασμένο στο δάχτυλο των διεκδικητών του έτσι το πολύτιμο στο έργο του Χριστοδουλίδη αποκτά άλλη αξία και μόνο από την αλλαγή της θέσης – άρα και θέασής του και την γειτνίασή του με υλικά διαφορετικής καταγωγής και μνήμης.
Επιμέλεια: Νάντια Αργυροπούλου
Έλλη Χρυσίδου
Το Πέρασμα (για την Sophie Calle)
Η Έλλη Χρυσίδου, διασχίζοντας μία ιδιαίτερα γόνιμη περίοδο / πέρασμα της δημιουργικής της πορείας, διερευνά πολυδιάστατα, την εύθραυστη, αντιφατική και πολύπλοκη υπόσταση του ανθρώπινου ψυχισμού, με έμφαση την γυναικεία φύση, την εσωτερική εμπειρία κατανόησης των αντιθέτων (ανταγωνιστικές σχέσεις του καλού και του κακού), όπως και την έννοια του περάσματος από μία κατάσταση σε μία άλλη (το πέρασμα από την υποκειμενική ενόρμηση στην αντικειμενική αναπαράσταση).
Σε μία εποχή όπου η υπόσταση της ψυχικής ταυτότητας δέχεται βαθιές διαταραχές και μετατοπίσεις, η αισθητική εμπειρία μέσω των προσωπικών βιωμένων εμπειριών του καλλιτέχνη, μπορεί να αποτελέσει ένα ουσιαστικό όχημα αυτοκατανόησης.
Επιμέλεια: Σάνια Παπά